Дзяўчына пад дажджом
Над лесам, над садам дзікім
Дожджык забалбатаў,
І успыхнулі раптам гвазьдзікі
У нетрах абмытых траў.
Цёплыя кроплі скачуць
Па залацістай лазе;
Дожджык – "царэўна плача",
Сонца ў кожнай сьлязе.
Зь нізкай цёплай адрыны,
Учуўшы ласкавы капёж,
Ў лёгкай сукенцы дзяўчына
Выбегла проста пад дождж.
Кроплі яе цалавалі
Палка, пяшчотна, да сьлёз,
Вусны дзяўчыны хапалі
Срэбра зь ясных нябёс.
Дожджык зрабіў сваё цуда,
Ён абляпіў, як мог,
Плечы, маленькія грудзі,
Гнуткія лініі ног.
Бэзам з садоў павявала,
Вечна хацелася жыць.
Дзяўчына ад шчасьця сьпявала.
Стронцый быў у дажджы...
Вершы.ru
Метки
ты солнышко агрессия прощание планета тепло одиночество музыка мольба счастье боль набоков мечта не мое грустно страх верность любвь идеал ожидание безнадежность радость встреча любовь пустота он вера Обман я поцелуй разлука грусть без тебя Земля песня слезы беларусь мы зима осень воспоминания ночь пиздец письмо признание в любви время видение Океан детидетей крик
а кто автор этого стихотворения?
очень нужно знать
Уладзімір Караткевіч