Дзяўчына пад дажджом


Над лесам, над садам дзікім
Дожджык забалбатаў,
І успыхнулі раптам гвазьдзікі
У нетрах абмытых траў.
Цёплыя кроплі скачуць
Па залацістай лазе;
Дожджык – "царэўна плача",
Сонца ў кожнай сьлязе.
Зь нізкай цёплай адрыны,
Учуўшы ласкавы капёж,
Ў лёгкай сукенцы дзяўчына
Выбегла проста пад дождж.
Кроплі яе цалавалі
Палка, пяшчотна, да сьлёз,
Вусны дзяўчыны хапалі
Срэбра зь ясных нябёс.
Дожджык зрабіў сваё цуда,
Ён абляпіў, як мог,
Плечы, маленькія грудзі,
Гнуткія лініі ног.
Бэзам з садоў павявала,
Вечна хацелася жыць.
Дзяўчына ад шчасьця сьпявала.
Стронцый быў у дажджы...
Вершы.ru
Метки
агрессия боль планета песня пиздец грусть слезы без тебя не мое воспоминания беларусь письмо музыка Океан солнышко разлука грустно радость ожидание признание в любви набоков крик идеал мы осень верность страх ты поцелуй вера зима тепло любвь прощание Земля я он любовь мольба встреча мечта видение время Обман безнадежность счастье детидетей пустота одиночество ночь
а кто автор этого стихотворения?
очень нужно знать
Уладзімір Караткевіч