Дзяўчына пад дажджом


Над лесам, над садам дзікім
Дожджык забалбатаў,
І успыхнулі раптам гвазьдзікі
У нетрах абмытых траў.
Цёплыя кроплі скачуць
Па залацістай лазе;
Дожджык – "царэўна плача",
Сонца ў кожнай сьлязе.
Зь нізкай цёплай адрыны,
Учуўшы ласкавы капёж,
Ў лёгкай сукенцы дзяўчына
Выбегла проста пад дождж.
Кроплі яе цалавалі
Палка, пяшчотна, да сьлёз,
Вусны дзяўчыны хапалі
Срэбра зь ясных нябёс.
Дожджык зрабіў сваё цуда,
Ён абляпіў, як мог,
Плечы, маленькія грудзі,
Гнуткія лініі ног.
Бэзам з садоў павявала,
Вечна хацелася жыць.
Дзяўчына ад шчасьця сьпявала.
Стронцый быў у дажджы...
Вершы.ru
Метки
грусть беларусь видение слезы мечта верность радость пиздец осень ночь встреча воспоминания не мое одиночество Земля зима крик вера ожидание безнадежность грустно разлука агрессия он время идеал тепло планета песня я страх Океан боль прощание Обман любовь набоков счастье письмо детидетей музыка поцелуй мольба любвь признание в любви солнышко мы пустота без тебя ты
а кто автор этого стихотворения?
очень нужно знать
Уладзімір Караткевіч